SGP-raadslid schrijft regelmatig over de tijd waarin we leven. Deze week verscheen zijn blog over de vraag: ‘Hoe nu verder?’ met als ondertitel ‘op reis naar de Lichtstad!’ Hij vraagt zich af: ‘Hoe zal dat nu gaan in de toekomst. Wanneer kan ik eigenlijk iemand weer een hand geven en een kneep in de arm om mijn medeleven te tonen bij verdriet of mijn vreugde bij de blijdschap van die ander. Wanneer kan je weer gewoon bij elkaar op de koffie of naast elkaar gaan zitten op een verjaardag, in de kerk, in de raadszaal, in het restaurant. Wanneer zou ik weer een bakje kunnen doen al is het maar gewoon bij de Hema. En wanneer kan ik die oude sok tevoorschijn halen om een paar keer per maand een hapje te gaan eten in een restaurantje. Gewoon in de buurt’.
Soms denk ik, als ik nog jong was zou ik best een opleiding journalistiek willen doen, of Nederlands, of vak-fotografie. Maar als je bijna 70 bent is die tijd voorbij.
Tegenwoordig kan je als je een beetje verstand hebt elke opleiding volgen die je wenst. In mijn tijd lag dat nog wat anders. Natuurlijk waren er uitzonderingen maar het was toch voornamelijk het hoofd van de school die voor een groot deel je vervolgopleiding bepaalde. Testen waren er nog niet en in de regel was het het dochtertje van de burgemeester, de zoon van de dominee of van de bankdirecteur die voor extra scholing in aanmerking kwamen en klaar gemaakt werden voor verdere studie. Sommigen deden er uiteindelijk jaren en jaren over maar tenslotte hadden ze dan toch een titel voor hun naam staan.
Na vorige week dacht ik, misschien is het helemaal niet zo erg om een beetje dom te zijn en niet veel bijgeleerd te hebben.
Als ik namelijk de vraag hoor van die journalist van de NOS na de persconferentie van Rutte vorige week dinsdag dan denk ik hoe lomp kan je zijn en die mens zal toch ook wel een behoorlijke opleiding achter de rug hebben. Hij vroeg: ‘U zegt dat u trots bent op Nederland ….. maar wat krijgen we er voor terug, nog eens drie weken verlenging van maatregelen.’ Alsof Rutte bij de uitgang van een supermarkt staat en stickertjes uitdeelt en dat nu even niet doet en nog wel nadat we zo goed ons best gedaan hebben. Te stompzinnig om er nog verder op in te gaan.
Of Lilian Marijnissen, ik heb al meer gedacht dat haar vader meer verstand in zijn grote teen had dan zij in haar hele bestaan. Ze had het idee, zo zei ze, dat als je het kabinet beluistert je in deze tijd beter een smartphone kunt zijn op zoek naar een app dan een zorgverlener op zoek naar mondkapjes. En staat dan vervolgens schaapachtig te kijken en merkt op dat de premier een beetje boos wordt. Ja inderdaad, Rutte werd een beetje boos alsof dat erg is en alsof dat een wonder is. Je zou ook eens bij jezelf ten rade kunnen gaan denk ik dan.
Of Marianne Zwagerman, columnist, publicist, eerder directeur bij de Telegraaf. Vorig jaar heb ik ze ontmoet en zelfs nog even met haar gesproken. Ze kwam vorige week wel tot een heel boute uitspraak. Ze vindt dat jongere mensen -die niet direct in de risicogroep van het coronavirus zich bevinden- te veel moeten ‘opofferen’ om oudere mensen te beschermen. ‘De zeis gaat immers vooral door het dorre hout’ zo redeneerde ze. En met dat ‘dorre hout’ doelde ze op de ouderen en zwakkeren in de samenleving. Daar kwam behoorlijk wat kritiek op. Terecht.
En dat zijn dan allemaal mensen die gestudeerd en een behoorlijke opleiding achter de rug hebben.
En dan al die economen die voortvarend weten te voorspellen hoe beroerd het allemaal zal worden. Natuurlijk moeten we weten wat er financieel aan de hand is en dat deze crisis economisch enorme gevolgen kan hebben en een dreun voor onze welvaart betekent. Maar dat begrijpen we toch wel. Ik denk, dat laten we dan maar op ons af komen we kunnen er toch niet zoveel aan doen. De overheid faciliteert waar mogelijk en gelukkig dat Nederland behoorlijk wat vet op de botten heeft. Maar laten we er voor waken elkaar bij elke nieuwsuitzending steeds weer opnieuw het wantrouwen aan te praten. Er zijn nog genoeg mensen die wat te verteren hebben maar die bij al die slecht-nieuwsberichten terstond hun oude sok met biljetten achter de vergeelde hemden in de linnenkast opbergen vanwege alle onzekerheid die elke dag tot ons komt. Ook de pensioenfondsen doen daar goed aan mee. Die 1.500 miljard die ze nu in kas hebben zou wel eens te weinig kunnen zijn voor de 3e en 4e generatie die na ons komt en dus moet op de senioren -waar er inmiddels de laatste dagen al heel wat van weggevallen zijn- mogelijk gekort worden. Je hoeft niets te verdoezelen maar om het vertrouwen helemaal bij de mensen weg te nemen is ook niet zo handig, lijkt mij. Ik dacht dat we daar van geleerd hadden.
En dan komt men ook nog met de uitslag van een onderzoek naar het consumenten-vertrouwen. Ja zo’n onderzoek moet je nu nodig houden. Wie verzint het. Want natuurlijk is dat niet groot. Hoe kan het ook anders. Als vrijwel alle winkels dicht zijn en de winkelstraten en de winkelpleinen tot voor een enkele week geleden zo goed als leeg. Ja dan is het consumentenvertrouwen niet zo heel groot. Daar heb je echt geen diepgaand onderzoek voor nodig om dat te weten denk ik dan in al mijn simpelheid.
Ik bedacht bij mezelf misschien is het wel gewoon beter om niet zo intelligent te zijn.
En wat denk je van de psychologen die over de jeugd nagedacht hebben. Die jeugd blijkt het bij uitstek heel zwaar te hebben want wat moeten die nu toch allemaal nog beginnen. Met Pasen konden ze niet doen wat ze wilden, Koningsdag verliep anders dan dat ze gewoon waren. En echt, ik meen het, ik gun het ze van harte dat ze elkaar ontmoeten en gezellig zijn met elkaar. Zeker. Maar laten we a.u.b. niet gaan overdrijven.
Toen ik jong was -en ja daar heb je hem weer, die oude vent- had je geen auto, geen telefoon, zelfs geen vaste en mocht je als het mooi weer was zaterdagsavonds een eindje met je ouders door de polder gaan fietsen. Voor de rest was er altijd genoeg werk aan de winkel en werd je voor van alles en nog wat ingezet. Ik heb me daarop nooit laten testen maar ’k geloof er niets aan overgehouden te hebben. Maar eerlijk is eerlijk er is nimmer onderzoek naar gedaan en misschien ben ik wel een probleemgeval.
Ik weet het. Ik sla door.
Maar toch.
Op facebook heb ik de teleurstellingen voorbij zien komen van mensen die schreven dat als alles gewoon geweest was ze nu met de meivakantie (die enkele week) in Spanje gezeten hadden of op Rhodos of op Tenerife. Maar hoe spijtig ook dat kan nu even niet. En natuurlijk is dat vervelend. Dat geeft teleurstelling. Dat begrijp ik best.
Maar hebben we ons wel eens afgevraagd of het allemaal wel helemaal normaal is om elke vakantie zo ver weg te moeten. Als je na een zomervakantie vertelt dat je gewoon in Elspeet of Giethoorn bent geweest kijkt men je aan van ach hoe zielig, hij is zelfs de grens niet over geweest. Beter en avontuurlijker blijkt het te zijn om 12 uur aan een stuk te rijden naar een of ander vakantiekamp in Oostenrijk tegen de Kroatische grens aan, of naar Zuid Frankrijk of Spanje. Dat was nog eens een mooie vakantie. Het park was door een bedrijf in Nederland afgehuurd en zij organiseerden ook de activiteiten. En ja er waren bekenden uit ons eigen dorp en uit een dorpje verderop ook nog wat want ze hadden breed in onze regio geadverteerd en je behoefde helemaal het park niet af. Echt alles was er, ook voor de kinderen. En dan rij je na 14 dagen weer 12 uur aan een stuk naar huis. Anderen namen het vliegtuig naar Turkije, Griekenland en Kreta. Met het hele gezin.
Weet u wat ik nu zit te bedenken.
Hoe zal dat nu gaan in de toekomst. Wanneer kan ik eigenlijk iemand weer een hand geven en een kneep in de arm om mijn medeleven te tonen bij verdriet of mijn vreugde bij de blijdschap van die ander.
Wanneer kan je weer gewoon bij elkaar op de koffie of naast elkaar gaan zitten op een verjaardag, in de kerk, in de raadszaal, in het restaurant.
Wanneer zou ik weer een bakje kunnen doen al is het maar gewoon bij de Hema. En wanneer kan ik die oude sok tevoorschijn halen om een paar keer per maand een hapje te gaan eten in een restaurantje. Gewoon in de buurt.
En kunnen psychologen zich niet beter voorbereiden op mensen uit de zorg die heftige situaties meegemaakt hebben dan op die rondhangende jeugd. Geloof me, die jeugd redt het wel. Het zou die zorgmedewerkers nog wel eens kunnen opbreken. Ik hoorde van een vrouw werkzaam in de zorg in het midden van het land die zelf besmet raakte en dat overbracht op 2 mensen die er beiden aan overleden. Die vrouw kon dat niet verwerken. Ze pleegde vorige week zelfmoord. Ze was 46 jaar.
Ik zit te bedenken;
Wanneer komen wij nu werkelijk tot het besef dat het zo niet verder kan. Ik heb het al eerder gezegd, ik ben beslist niet zo’n groene klimaatkabouter. Maar het gaat echt niet goed. Ook dat bevestigd deze crisis. Mensen met astma hadden meer lucht omdat er veel minder auto’s reden en er veel minder vliegtuigen in de lucht waren. De satellietfoto van de Maasvlakte en het Botlekgebied die ik op facebook zag was glashelder. Ik vrees dat het weer snel over is, misschien nu wel al want het verkeer neemt weer al behoorlijk toe. Wij maken er met z’n allen een puinhoop van. Van dat rentmeesterschap over deze aarde waar wij zo gewichtig over kunnen doen, blijken we maar weinig verstand te hebben.
Ik zit te bedenken;
Zullen onze kindskinderen via Skype met elkaar praten in de zin van: ‘Weet je dat mijn opa vroeger elke dag naar zijn werk ging. Gewoon elke dag van huis. Weet je dat hij in de raad zat en elke week wel 2 á 3 avonden weg was van huis. Dat kan je jezelf toch niet voorstellen immers wij doen alles via het scherm, daarvoor ga je toch niet van huis.’
Zou het zo worden in de toekomst dat die SKYPE en MICROSOFT-TEAMS functies nog wat verder geüpgraded worden en dat van huis gaan helemaal niet nodig is. We kerken thuis, we houden school thuis, we knippen ons haar thuis, we vergaderen thuis, we vieren onze verjaardag thuis, en onze vrienden maken het via het scherm op afstand mee. We doen alles thuis.
En, spreken ze verder, er waren toen nog gewoon levende mensen die in die verpleeghuizen werkten. Geen enkele robot. Men had gewoon menselijk contact. Dat kan je jezelf toch niet meer voorstellen. Geen wonder dat er toen zoveel besmettingen waren. Nu worden de mensen via de robot de wasstraat ingereden en aan het eind komen ze er droog uit, een andere robot kleed ze aan en dat kleine vriendelijk kijkend robotje brengt ze op de kamer en maakt nog een praatje met hen. En om twaalf uur en nog een paar keer per dag, brengt die ook het eten.
Ik vraag mezelf af of ik dat nog mee zal maken. Maar sluit niets uit. Zeker na deze dreun zullen inventieve mogelijkheden zich intensiever aandienen.
Maar bij het moment van de dag zit ik verder te bedenken hoe zal het nu verder gaan, morgen, overmorgen en daarna;
Lia van der Hoek (55) viroloog bij het UMC in Amsterdam is al lang bij onderzoek naar en bestrijding van virussen betrokken, ze geeft leiding aan het Europeesche netwerk van virologen. Ze zegt, dit corona-virus is heel agressief en het verspreidt zich opvallend snel. Als schamel lichtpuntje noemt zij, dat extreem agressieve virussen ook weer snel uitsterven. Maar helemaal verdwijnen zal het nooit meer, zo vermoed ze. Ze werkt met haar team van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat om een antiviraal geneesmiddel te ontwikkelen. Wereldwijd worden de handen daarvoor ineen geslagen.
En die lockdown; ja die zal geleidelijk moeten worden afgebouwd. We hopen, zegt ze, dat we heel spoedig een anti-viraal middel op de markt kunnen brengen. Maar dat is niet eenvoudig.
Als je alles op je in laat werken geeft dat veel onrust en wantrouwen.
Dat kan ook niet anders want we leven op een wereld die uit duizend wonden bloed.
Er is oorlog, chaos, terreur, ziekte, honger.
En wat die honger betreft, verwacht David Beasly, directeur wereldvoedselprogramma van de Verenigde Naties dat er in de nabije toekomst een miljard mensen met hongergebrek te maken zullen krijgen. Zo’n aantal is niet eerder vertoond zo spreekt hij zijn ongerustheid uit. 135 miljoen mensen staan direct op het spel zo zegt hij. Hij noemt 36 landen waar het heel spannend is of zal worden; voornamelijk landen waar er sprake is van een dubieus regime.
Laten we daarom maar eerst op zoek gaan naar het Koninkrijk van God en op pad gaan naar de stad die fundamenten heeft en wiens Bouwmeester en Kunstenaar God zelf is.
Dat geeft houvast.
Open onderstaande link en luister naar dat mooie lied over die prachtige stad.
https://www.youtube.com/watch?v=bK-3nH2Sxw4