Fractielid Rien van der Boom maakt, op zijn karakteristieke manier, ons deelgenoot van zijn mijmeringen over de ‘coronacrisis’. Deze keer met als titel: ‘Omdenken in het weiland’.
Daar staan we dan, op anderhalve meter afstand van elkaar, in het weiland. De trein is tot stilstand gekomen. Heel plotseling. Niemand had het verwacht. We weten niet wanneer die verder zal rijden en hoe hard die dan zal gaan. Ook niet wie er dan wel en wie er dan niet mee mag want hij mag niet te vol zitten. En er zullen wissels om moeten. Of dat lukt weet ik niet. Misschien zitten die wel heel erg vastgeroest….! Dat kan best nog wel eens lastig worden.
Een probleem bestaat altijd uit twee dingen; feiten en verwachtingen. Zodra je tegenstelling ervaart tussen die twee, tussen wat zou moeten en wat is, is dat iets als een probleem. Door feiten en verwachtingen grondig te onderzoeken kan je de stap maken van: ‘JA-MAAR’ naar: ‘JA-EN’ En dat heet ‘omdenken’. Omdenken is een manier van denken en doen waarbij je kijkt naar de werkelijkheid zoals die is en onderzoekt wat je daar mee zou kunnen. Je gebruikt de energie van het probleem voor iets nieuws.
En nu we toch in het weiland staan, kunnen we het daar met elkaar wel even over hebben.
Met je tegen het probleem te verzetten ontstaat strijd, stress en irritaties. Door ja te zeggen ontdek je andere mogelijkheden. Dan ontstaat er zelfs ‘Winst door verlies’, anders gezegd: ‘Elk nadeel heeft zijn voordeel.’
Nu is dat gemakkelijker gezegd dan gedaan; dat omdenken. Je zal maar in de horeca zitten, je zal maar een restaurantje hebben. Dan kun je iets verzinnen van afhaalmaaltijden of zoiets maar dat is maar een slap aftreksel van wat het was.
Je zal maar van de recreatie moeten leven en dat terwijl er geen vakantieganger meer in het gebied mag komen. Dan moet je wel heel diep nadenken; van, hoe nu verder. En al die toeleveranciers van die recreatieondernemers worden ook getroffen. Denk alleen maar aan de bakker die kan die luxebroodjes ‘s morgens om half negen aan de deurknop bij die vakantiewoningen ook wel vergeten.
En waar blijf je als kweker met je bloemen nu de grenzen dicht zijn. Waar moet je als visser met je vis naar toe nu de restaurants niet afnemen. Je kan de vis invriezen en zo een markt creëren. Behoefte aan eten blijft, ja zelfs meer dan normaal. Veel mensen bereiden een goede maaltijd thuis. Juist nu. Met de paasdagen was dat zeker het geval. Ik weet dat de asperges voor de paasdagen niet aan te slepen waren ondanks dat ze ruim €. 20,- de kilo deden.
En als kledingwinkel kan je wel per direct zo’n ‘bolcomwinkel’ proberen te zijn maar dat is een omschakeling die je niet zomaar even doet. Daar zit best nog veel aan vast. Hopelijk gaan de mensen op anderhalve meter afstand toch weer een goed stukje kleding kopen nu het echt voorjaar is en de natuur met kracht ontspringt en het ernaar uitziet dat de coronapiek wat afzwakt. Maar dat passen is wel een probleem. Ik trek nu niet zo graag een trui over mijn hoofd, niet wetend welke onwetende virusdrager die eerder gepast heeft.
Omdenken
Zonder dat we wellicht zelf met het begrip omdenken bezig zijn gebeurt er al heel veel. En of het nu allemaal als omdenken te bestempelen is, het feit is dat soms heel simpele maar nochtans heel mooie initiatieven ontstaan. Dingen waar we eerder zomaar aan voorbijgingen.
Reden de moeders op de fiets of met hun tweede autootje een aantal keren per dag met enige vaart naar en van school nu lopen ze langs een verzorgingshuis en steken hun kinderen hun handjes op naar de eenzame bewoners achter die ramen.
PostNL blijkt nog gewoon een kaartje of briefje te kunnen bezorgen. Dat waren we een beetje vergeten. In Harderwijk speelde afgelopen weekend een arts in het St. Jan ziekenhuis stukken van Bach op zijn viool. Voorheen zouden ze per direct een hulplijn ingeschakeld hebben en in Urk zong men gezamenlijk op straat; ‘Daar juicht een toon, daar klinkt een stem….’ om zo Pasen aan te kondigen. U kent ze wel de diverse initiatieven. We lezen ze in de krant, we horen ze via de media.
Musea kunnen online bezocht worden; bowlen doet men met flessen gevuld met water in de tuin; in slaapkamers worden kinderboerderijen ingericht met knuffels en zulk soortige beesten. Mooie initiatieven.
Scholen maken enorme digitale sprongen vooruit. Ouders met schoolgaande kinderen leveren een topprestatie; als dat geen ‘omdenken’ is.
Kerken ook. Veel kerken zijn zonder enige toegangsaccount vrij te bezoeken. Geluid en beeld is geen probleem meer. Sommigen moeten daaraan wennen en hebben er de nodige moeite mee; zijn huiverig voor het bewegende beeld. Sommige kerkgenootschappen kiezen er nog steeds voor om uit privacyoverwegingen de uitzendingen alleen voor leden van hun eigen kerk toegankelijk te maken. Van een ‘zoutend zout’ en een ‘lichtende stad op een berg’ hebben deze kerken nog niet zoveel begrepen, vrees ik.
En als we nog een spa dieper steken komen we misschien wel bij het echte probleem en moeten we nodig gaan ‘omdenken’; moeten er nodig wissels om.
Dat we zelfs geen mondkapjes kunnen produceren, dat we van alles te kort hebben, zelfs te weinig materiaal hebben om patiënten te verdoven (dat blijkt zo te zijn, en dus daarmee zelfs de reguliere geplande zorg nu in gevaar komt) omdat zowel die mondkapjes uit China als dat narcosemateriaal uit China en India moet komen zou het de moeite waard zijn om dat wissel eens om te zetten. De beademingsapparatuur van onze eigen Eindhovense Philips moet tegenwoordig notabene uit Amerika komen waarvan Trump zei dat hij die apparatuur zelf nodig had.
Afgelopen zaterdag kwam epidemioloog Bauke Koekoek in Trouw aan het woord. Hij vroeg zich af of die gigantische hoeveelheid nutteloze troep die uit China wordt geïmporteerd enige zin heeft. Wanneer je, zo zei hij, in speelgoedwinkels, tuincentra en de Action rondkijkt moet je tot de conclusie komen dat driekwart van de spullen volslagen overbodig en milieuvervuilend is. En allereerst moeten we, zo vervolgt hij, de absurde grootschaligheid aanpakken. Het is niet nodig om hier de hele wereld aan varkensvlees te produceren en we behoeven toch niet voor een tientje naar Barcelona te vliegen en elk jaar naar een ver werelddeel te reizen. Dan is Lelystad Airport misschien wel helemaal niet nodig.
Hij vervolgt, we moeten ook meer elektrisch gaan rijden. En, de top van bedrijven en instellingen behoeven toch geen mega-salarissen te verdienen. Bonussen zijn volstrekt onnodig, dat creëert slechts een graaicultuur en daar ging het immers toch om toen puur Nederlandse bedrijven één voor één verkocht werden aan het buitenland.
Unilever, Shell, Schiphol, KLM, ING en ABN hebben een te grote vinger in de pap waardoor milieu en klimaat in de verdrukking komen. En juist ook op dat laatste punt moeten we radicaal gaan omdenken. Waarom zouden we als samenleving niet collectief een stapje terug kunnen doen?’ Tot zover Bauke Koekoek.
Het zijn maar enkele zaken die, nu we toch in het weiland staan, met elkaar bepraten.
Er is genoeg aan toe te voegen. Moet dat thuiswerken er niet wat meer in blijven. Dat scheelt enorm aan files, stikstof en verdere verontreiniging. En laten we wereldwijd afspreken dat de kortste vliegreis minimaal €. 500,- per persoon moet kosten.
En is die boer op dat boerenspulletje aan het eind van ons weiland werkelijk zo verantwoordelijk voor al die stikstofoverlast? Het blijkt plotseling een stuk minder te zijn en de boer doet nog gewoon zijn werk!
Hopelijk leren we ervan. Je kan niet op alles voorbereid zijn. Dat is waar.
Maar waarom heeft Duitsland voldoende IC-bedden en wij totaal niet. Dachten we nu werkelijk dat ziekte, ademnood, angst en eenzaamheid ook allemaal maakbaar waren?
Tenslotte
Zijn wij niet ons eigen probleem? Immers, wij zijn niet meer die we waren en zouden moeten zijn. Het is misschien helemaal niet zo verkeerd om jezelf maar over te geven aan HEM die met Pasen is opgestaan en alle benauwdheid, angst en duisternis overwon. Daarvoor is nodig dat dat persoonlijke wissel de goede kant op staat.
Rien van der Boom, 16 april 2020
Foto: Image by Tibor Lezsófi from Pixabay